BİR ANIM

Ortaokuldayım…

Sınıfta sınıf temsilciliği seçmeleri var. Ben de sınıf temsilciliğine aday oldum. Tabii aday olduktan sonra sınıfta  bir takım  konuşmalar, pankartlar yapmak zorundasın. En son elemeden sonra sınıf temsilcisi seçilmiştim. O dönemde gittiğim ortaokul bu konulara önem veren, öğrenci temsilcilerini öğretmenler toplantısına dahi alan bir okuldu. Bir anda sınıfımın temsilcisi olmuştum. Toplantılara katılıyor, sınıfım adına söz sahibi oluyordum. Sevmiştim bu ‘ öğrenci katılımlı’ durumu. Sınıftaki arkadaşlarımın sorunları dinliyor ve okul meclisi toplantılarında dile getiriyordum. Dinleniyor olmak hepimizin çok hoşuna gitmişti. Sınıfı temsil ediyor olmak ciddi anlamda beni de mutlu etmişti. Artık her şeye dikkat eder hale gelmiştim. Beni özel ve önemli kılan bir misyon edindiğimi düşünerek daha çok arkadaşlarımla samimi olmuştum ve daha çok ders çalışıyordum.

Bir gün yine okul meclisimiz toplandı. Okulun rehber öğretmeni sınıf temsilcilerinden yaşadıkları sorunları anlatmalarını istedi ve gerekirse bu sorunlar, öğretmenlerle ilgili sorunlar da olabilir dedi. Bu sorunları öğretmenlerle konuşacağını söyledi. Biz de sınıf olarak o dönem müzik öğretmenimizle ciddi anlamda sorunlar yaşıyorduk. Derste öğretmenimizin müzik dışında tüm aile yaşantısını anlatması ve neredeyse hiç ama hiç ders işlememesiydi sorun. Tüm sınıf artık müzik derslerinde öğretmenin hikayesini dinlemek zorunda olmaya kendini alıştırmıştı. Ben de bu durumu toplantıda söyledim. Bu tarz sorunlar dile getirildi okul meclisinde. En son toplantı bitti ve ben başıma gelecekleri bir gün sonra fark ettim.

Müzik öğretmenim beni yanına çağırdı.

Tüm herkesin içinde bana hakaretler yağdırmaya başladı. ‘Rehber öğretmeni kim oluyor da beni ona şikayet ediyorsun? Siz kimsiniz ki beni eleştiriyorsunuz. Sen kaç paralık adamsın ki benim dersimi beğenmiyorsun?’ aynen bu cümleleri  ve daha ağırlarını söyleyip durdu.

Ben de o an anladım ki hiçbir şey dört duvar arasında kalmıyor ve burada birilerinin yaptığı yanlış var. Ya rehber öğretmeni benim adımı verdi ya da orada bulunan diğer temsilci arkadaşlarım gidip öğretmene yetiştirdi. Bir öğretmenin isteği ve bir öğrenci olarak benim bilemeyerek öğretmenimi şikayet etmiş görünmem ve başıma gelenler.

Bilemiyorum…

Bildiğim tek şey okulu benim için, o  öğretmenimin  zehir ettiği. Günlerce ağladım ve kendisinden korkuyordum artık. Okul fobim oluştu. Her çarşamba müzik dersi olduğu için çarşamba günleri  olmasın istiyordum. Dersi olduğu gün keşke bir şey olsa da gitmesem ya da o gelmese diye dualar ederdim. Her derse girdiğinde bana bakıp ,dakikalarca hakaretlere devam etmesi, defalarca ama defalarca bana o durumu hatırlatması ve müzik dersime sıfır vermesi ile durum devam etti. Bu durumu diğer öğretmenlerimle konuşmak zorunda kaldım ve son ikna çalışmalarından sonra müzik öğretmenim, karnede  tüm derslerim beş olmasına rağmen müzik dersime üç vermişti.

Sanırım intikamını benden almıştı.

Bir daha ne sınıf başkanlığına ne de sınıf temsilciliğine aday oldum. Başıma iş almak istemedim.

En son üniversitede okurken öğretmenimi görmek ve bu durumu konuşmak için okula gittiğimde, o okuldan başka nedenlerle sürgün yediğini öğrendim. Her neyse hala bu durumu onunla konuşmak istiyorum. Bir gün bir yerlerde denk gelir umarım.

Öğretmen olduktan sonra özellikle sınıfımda mutlu çocuklar görmek istedim hep bu yüzden. Öğrencilerine huzurlu bir güven ortamı yaratmak bana göre öğreteceğiniz çoğu bilgiden daha önemlidir. Öğrenci ihtiyacı olduğunda zaten öğrenecektir ama tamir edilemeyecek olan şey aslında okula karşı çocuğun korku geliştirmesidir. Bunun tamiri yoktur. Bir öğretmen öğrencileri üzerinde neden ne olursa olsun baskı oluşturmamalıdır.

Öğretmen de öğrencileri tarafından eleştiriye açık olmalıdır. Bunu normal karşılamalıdır.